Nic nie jest takie jakie powinno być. Ja ranow domu, popołudnie w pracy. On rano w pracy, popołudnie w domu. Mijamy się. Wieczorem ja przy komputerze, on przy telewizji. Może bym i siadła i pooglądała razem z nim ale on ogląda tylko sport. Spotr pod każdą postacią. Pilka nożna, boks.
Wyobraźcie sobie osobę ogromnie komunikatywną: potrafię rozmawiać z osobami
dwa razy starszymi od siebie i dwa razy młodszymi, potrafię rozmawiać z
prezydentami (narazie tylko lokalnymi) i potrafię rozmawiać ze stójkowymi
spod sklepu spożywczego, potrafię rozmawiać prawie na każdy temat:
interesuję się polityką (w lekkim stopniu), dużo czytam, oglądam filmy, uwielbiam
tańczyć itp. A WOGÓLE NIE POTRAFIĘ ROZMAWIAĆ ZE SWOIM MĘŻEM!!!
Ja nie mam o czym z Nim rozmawiać! To koszmar, brak jakiego kolwiek porozumienia.
Nie mamy sobie nic do powiedzenia. Wszystko się sypie. Dwoje prawie obcych ludzi,
którzy mieszkają w jednym domu. Mieszkają obok siebie, mają dzieci i są sobie
OBCY.
Obudziłam się. Otworzyłam jedno oko, potem drugie, przerażona zamknęłam oba.
Dlaczego to mnie spotyka. Znowu jestem w tym samym pokoju, w tym samym domu,
w tym samym mieście, w tym samym kraju. Zły sen? Jeśli tak, to zbyt realny.
No spokojnie dziewczyno - myślę sobie - wstawaj i spróbuj coś zmienić.
Dlaczego jest tak nudno. Wszystko zapowiadało się tak pięknie. Szkoła, potem studia i koniec nauki zbyt szybki. Rodzina, znowu studia i teraz pustka. Wszystko zniknęło marzenia, plany, przyszłość. Dzień za dniem ciągnie się tak podobnie nic się nie zmienia. To niesprawiedliwe. A tyle chciałabym poznac zobaczyć. Tylko brak mi odwagi aby coś zmienić w swoim życiu.